Vierde week en Adam's peak

Helaas hebben we afgelopen week geen wifi gehad, vandaar nu pas bericht over onze vierde week! Gelukkig was deze week een stukje drukker wat betreft de patiënten. Wat een gave ervaring dat wij deze kinderen kunnen helpen en wat voor hun kunnen betekenen. We zien hier kinderen met aandoeningen die in Nederland bijna niet voorkomen of in mindere mate. Ook kan de behandeling verschillen, denk aan aangepaste schoenen, rolstoelen etc. Hier gaan de patiënten gewoon weer met de tuktuk of de motor terug naar huis, terwijl er in Nederland een aangepaste bus en huis voor zou zijn. Dat is soms heel heftig, maar zeker ook leerzaam.

In de vorige weken hebben we een korfbaltraining gemaakt voor het team van Home of Hope. Ons was dit gevraagd omdat er twee meiden geselecteerd waren voor een nationaal korfbalteam. Wij hebben onze kennis over trainingsleer goed gebruikt en een mooi schema gemaakt. Vorige week hebben wij deze oefeningen uitgelegd en uitgevoerd. Er is hen verteld dat het team meer moet trainen om hoger op te komen daarom moeten ze 3 keer per week trainen. Helaas kunnen wij maar 1 keer aanwezig zijn om hen aan te moedigen. De andere 2 keer moeten ze zelfstandig trainen. Wij zijn erg enthousiast maar helaas het team iets minder. Afgelopen week waren maar 2 meiden op de training aanwezig. We hopen heel erg dat volgende week, onze laatste week, het hele team weer aanwezig is.

Dinsdag nacht is er een container aangekomen vanuit Zweden. Deze bevatte allerlei materiaal voor de revalidatie en voor de kinderen van Home of Hope. De hele ochtend waren de oudste kinderen van Home of Hope erg druk om de container uit te pakken. De kinderen waren namelijk vrij vanwege een nationale feestdag (Poja-dag; wordt elke maand gevierd wanneer het volle maan is). Het was leuk om tussen het werken door iedereen zo druk bezig te zien.

Niet alleen de container kwam uit Zweden, ook de broer van Alfi. Alex woont in Zweden en is nu voor een lange vakantie terug in zijn vaderland. Op woensdagavond wilde hij ons uitnodigen voor een drankje in Kandy. Wij hadden andere plannen voor die avond maar voor een drankje wilde we dit graag omgooien. Een uurtje later, toen Alex met Alfi had gepraat, kwam Alex weer terug om te vragen of we ook met hem uit eten wilde (Alfi’s idee terwijl hij niet mee ging). Maar uit eten, dat laten wij niet aan ons voorbij gaan, natuurlijk wilde wij wel mee. Uiteindelijk gingen we met 9 personen uiteten. (wij vieren, Lisa, Yughanti, Nayana, Gihan en Alex). We kwamen uit bij een luxe hotel in Kandy waar een heerlijk buffet klaar stond. Het was erg lekker en gezellig!

Doordat het wat drukker was met de patiënten, hadden we minder tijd om te werken aan onze “magic box”. Op donderdag middag hadden wij vieren wat meer vrije tijd, dus besloten we om hard door te werken aan de box. Dit moest ook wel want anders zouden we hem zelf niet meer kunnen uitproberen. Van 14:00 tot 19:00 uur hebben we doorgewerkt, wat waren wij moe maar ook zeker voldaan toen het eindelijk af was. Het is leuk om onze creativiteit de vrije loop te laten en iets tastbaars achter te laten voor de revalidatie. Wij zijn trots op het eindresultaat en hopen deze box volgende week te kunnen toepassen. Maar eerst was het tijd om onze tas te pakken voor weer een avontuurlijk weekend!

Dit weekend hebben we de Adam’s peak beklommen. Dit is een belangrijke berg die gelovigen moeten beklimmen, dit gebeurt ’s nachts zodat je boven aan bent bij zonsopgang. Boven op de berg staat een tempel met een voetstap. Volgens de Boeddhisten is dit de voetstap van Boeddha, volgens de Hindoeïsten van god Shiva, volgens de Moslims van Adam die uit de tuin van Eden is verbannen en volgens de Christenen van de heilige Thomas. Hoe dan ook een belangrijke berg die wij gaan beklimmen.

Met de trein zijn we er naar toe gegaan. Vier tweede klas tickets voor 440 Roepie, nog geen 3 euro. We hadden geen gereserveerde plekken, dus we zouden moeten ‘vechten’ voor een plek. Dit viel reuze mee en hadden allemaal een plek naast elkaar. Na 3 uur kwamen we aan in Hatton, vanaf daar zouden we een bus moeten nemen naar het dorpje bij de Adam’s peak. Er reden echter weinig bussen omdat het nu niet het seizoen is om de Adam’s peak te beklimmen. Er waren meer toeristen die ook die kant op moesten, met tien man zijn we in een veel te klein busje naar het dorp gereden. Na aankomst in het hotel en een kopje thee later, hebben we wat (veeeels te veeeel) proviand gekocht voor de nacht. Na een Sri Lankaanse pizza en pannenkoeken (want ja we moesten genoeg eten voor de zware klim) was het tijd om vroeg ons bed in te kruipen. Om 01.15 uur ging de wekker zodat we tegen 2 uur aan de klim konden beginnen. Een klim, dat was het zeker! Tegen 5 uur stonden we aan de top, we moesten echter nog wachten tot 6 uur voordat de tempel open ging. Ooh, wat was het koud en mistig op de top na een bezwete klim, als 4 pinguïns hebben we tegen elkaar aan gestaan om elkaar warm te houden. Zonsopgang konden we helaas niet zien door de mist, maar dan zouden we toch zeker wel de tempel bekijken! Ja dat dachten we… Totdat de monnik om 6 uur vertelde dat de tempel niet open zou gaan, omdat we buiten het seizoen zitten. Na wat snelle foto’s zijn we meteen weer naar beneden gegaan. Hier werd het gelukkig steeds warmer en het uitzicht steeds beter. Ondanks de kou en de mist was het een onwijs gave en mooie klim om te maken! Om 08.30 uur waren we weer terug in het hotel voor een heerlijk ontbijt.
Na een half uurtje slaap vervolgde we onze dag met een tuktuk-driver die ons naar mooie watervallen bracht. Met de tuktuk en per voet kwamen we door de theeplantage terecht bij een groot meer. Over rotsen en smalle paadjes vervolgde we onze weg naar de waterval. Het gestuntel over de rotsen was meer dan de moeite waard toen we er eenmaal waren. Wat een prachtige omgeving! Een heerlijke, VERFRISSENDE, duik bij de waterval kon dan ook niet uitblijven. Onze tuktuk-driver functioneerde ook prima als fotograaf, hier enkele van de velen die gemaakt zijn. Na deze duik gingen we al stuntelend terug voor een kano-tocht over het meer. Eenmaal bij de kano aangekomen en ons klaargemaakt te hebben met een tas vol koekjes, chocola en water konden we gaan! Twee van ons moesten alvast in de kano. Zo gezegd, zo gedaan. Stasja en Celine stapten de kano in, waarna de tuktuk-driver weg kanode. Annemijke en Anita zwaaiden ze verbaasd uit en hebben heerlijk de chocola opgegeten aan de waterkant. Na een kort tochtje kwamen Stasja en Celine alweer terug en konden Annemijke en Anita van de kanotocht genieten. Na nog wat gerelaxt te hebben aan het meer vervolgde we onze weg terug naar het hotel, met deze keer Stasja als tuktuk-driver!
Na een heerlijk buffet zijn we lekker vroeg ons bed ingedoken.

De lange nacht heeft ons goed gedaan, na een heerlijk ontbijtje konden we weer terugreizen naar Home of Hope. Voor de derde klas waren we deze keer welgeteld 260 Roepie kwijt, nog geen 2 euro voor 4 personen, en we konden nog zitten ook. Al hadden we mooie zitplekken, we konden het toch niet laten om in de deuropening te gaan zitten en te genieten van onze benen buitenboord, de wind in onze haren en het prachtige uitzicht!

Yuganthi, de logopedist, woont in de buurt van Kandy, we zijn hier op de thee geweest. Ook leuk om te zien hoe zij woont, weer heel anders als bij Nayana. Niet in de ‘middle of nowhere’ maar in een buitenwijk van de stad. Na een heerlijke high-tea vervolgde we onze weg naar Digana voor wat boodschappen en ons avondmaal. Het voelde als thuiskomen en konden lekker ons bedje in, op naar onze laatste werkweek hier in het mooie Sri Lanka!